۲ـ امام از یاد رفته
گاهی غریب به کسی اطلاق می شود که از یادها رفته باشد، یعنی آنچنانکه شایسته اوست از او یاد نمی شود. این معنا از غربت در مقابل ذکر است که گاهی قلبی و گاهی زبانی است. پس فراموش شدن قلبی یا زبانی منشاء غربت به معنای دوم می باشد.

اگر ولی نعمت از نظر قلبی مورد بی توجهی قرار گیرد و یاد او از دل ما محو می شود، در حقیقت شکر قلبی نسبت به او انجام نپذیرفته است و از همین جهت غریب می باشد، چون در دل از یاد رفته است. از طرفی اگر معرفت قلبی بر زبان جاری نگردد در انجام وظیفه شکر زبانی منعم کوتاهی شده است و از این جهت هم می توان او را غریب دانست. چون آنچنانکه باید و شاید از او یاد نمی شود و عملاً از یاد رفته زبانی است.

ذکر زبانی برخاسته از معرفت و ذکر قلبی است اما خود زمینه معرفت و ذکر قلبی را در کسانی فراهم می سازد که از شناخت منعم محروم هستند و همین معرفت زمینه یاد کردن قلبی و زبانی را در آنان نیز بوجود می آورد.

امام زمان سلام الله علیه نعمتی هستند که جایگزین ندارند و خلأ ناشی از عدم شناخت ایشان به هبچ صورتی پر نمی شود. بنابراین انسان عاقل و فهمیده به هر بهانه ای از امام خویش یاد می کند و می کوشد که ایشان در قلب او جای داشته و دل سراپرده محبت او باشد و هیچ گاه فراموش نشود.

امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف به خواست خداوند متعال ولی نعمت اصلی همه مخلوقات هستند، پس بیشترین حق را بر مردم دارند و باید در بالاترین حد ممکن ایشان را یاد کرد.اگر امام عصر ارواحنا فداه یاد نشود، در واقع خدای متعال مورد کفران قرار گرفته است. 

3ـ امام فرونهاده
یکی دیگر از معانی غریب «فرونهاده» یا «وانهاده» یا «واگذاشته» است. فرونهاده به کسی گفته می شود که مهجور، متروک و معطل باقی مانده باشد.

این معنای غربت که ناشی از مهجور و متروک ماندن شخص است کاملاً به شکر مربوط می شود چراکه شکر عملی نسبت به هر نعمتی، استفاده مناسب از آن است و اگر نعمتی فرونهاده شود، معلوم است که مورد بهره برداری شایسته قرار نگرفته است.

راستی اگر بخواهیم در این زمان کسی را غریب بنامیم جز این حجت بزرگوار الهی کسی را می یابیم؟!
  

۴ـ امام دور از اهل و دیار
یکی از معانی رایج غربت، دورافتادن از اهل(نزدیکان درجه اول) و دیار و سرزمین خویش است.

از آنجایی که امام عصر ارواحنافداه، به امر الهی از اهل و دیار خود کناره گیری کرده اند، غریب هستند و جای خالی ایشان در میان دوستان و نزدیکانشان مشهود است. تمام ائمه اطهار علیهم السلام به سرزمین جدشان پیامبر بسیار علاقمند بودند، امام زمان صلوات الله علیه نیز به زندگی در مدینه و اطراف آن علاقمند هستند اما برای محفوظ ماندن از شر دشمنان در محل دورافتاده ای سکنی می گزینند.

هرچند جای خالی امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در میان مردم و دوستدارانشان مشهود است، اما دلهای مؤمنان واقعی همواره نزد مولایشان است و جز به ایشان قرار و آرامش ندارند.

آنچه دلهای دوستداران حضرتش را به درد می آورد، این است که گل سرسبد هستی که همگان به طفیل او زنده اند و از کنار سفره او روزی می خورند، در جایگاه شایسته اش در عالم جای ندارد و از دوستداران و تزدیکان خویش هم دور افتاده است و شیعیان چاره ای جز صبر و دعا برای این غریب دور از اهل و دیار ندارند.

۵ـ امام بی یار و یاور
یکی دیگر از معانی صریح روشن غربت«کم بودن اعوان و انصار» است. کسی که به اندازه کافی یار و یاور نداشته باشد، حقیقتاً غریب است.

یاران امام عصر سلام الله علیه مؤمنان واقعی هستند؛ کسانی که هم در اعتقاد و هم در عمل اهل ایمانند. آنان هیچ چیز را بر اطاعت از دستوران امامان خود ترجیح نمی دهند و در مقابل خواست ایشان که همان دین صحیح و شرع مطهر اسلام است تسلیم محض می باشند.

بنابراین اگر بخواهیم یاران واقعی امام عصر ارواحنا فداه را بشناسیم باید آنها را در میان مؤمنانی جستجو کنیم که در اعتقاد و عمل به خود مو به مو از ائمه اطهار علیهم السلام فرمان می برند. آنان اطاعت از خدا را با اخلاص در بندگی او همراه کرده اند و لذا خداشناس واقعی شده اند.

چنین مؤمنانی در هر زمان بسیار اندک یافت می شوند. ویژگی تسلیم محض بودن نسبت به امام همان چیزی است که نشانه کمال ایمان در انسان می باشد و متأسفانه در میان مؤمنان بسیار کم یافت میشود.

کمتر مؤمنی پیدا می شود که در مقام تصور و فکر، خود را تسلیم محض امامش نداند.اما آنچه مهم است مقام عمل است و اینکه اگر عمل به فرمایش امام با خواسته های مورد علاقه انسان هماهنگ نباشد آیا از جان و دل حاضر می شود که خواست ایشان را بر خواست خود ترجیح دهد؟!

اگر کسی چنین بود می توان گفت که بر اعتقاد خود نسبت به امام ثابت قدم مانده است.

حضرت امام باقر علیه السلام در وصف مؤمن واقعی 3 بار فرمودند:
«مؤمن غریب است.»
وقتی مؤمنان واقعی که یاران خاص امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف هستند چنان کمیاب باشند که با عنوان غریب یاد شوند، غریب بودن خود امام به معنای بی یاور و یار بودن حضرتش روشن و مسلم است.

مأخذ : کتاب آفتاب غربت، سید محمد بنی هاشمی ـ موعود 59

نظرات شما عزیزان:

زهرا

ساعت17:06---12 ارديبهشت 1393

اقا جون مارو ببخش اگه با بعضی از کارامون ناراحتت کردیم....

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: